Σπαταλούσε με περισσή αλαζονεία τα κλεμμένα χρήματα του άντρα της. Άλλωστε, όπως λένε και οι άνθρωποι που έχουν ρουφήξει με το μεδούλι τη ζωή, το εύκολο χρήμα εύκολα ξοδεύεται. Πόσο μάλλον το κλεμμένο.
Και την ίδια ώρα που ξόδευε αλόγιστα τα κλεμμένα, αντιμετώπιζε τους διπλανούς της σαν να ήταν σκουπίδια.
Αυτή ήταν η βασίλισσα, η κυρία την οποία θα έπρεπε όλοι να προσκυνάνε, όχι γιατί έφτιαξε η ίδια το μεγαλείο της ζωής της μόνη της, αλλά επειδή είχε κάνει αυτοσκοπό της να παντρευτεί έναν πολιτικό που για να την κάνει αρχόντισσα δεν θα δίσταζε να φερθεί σαν ένας από τους χειρότερους γκάνκστερς.
Και τα κατάφερε, και μεγαλοπιάστηκε, ξεχνώντας και τις καταβολές της. Η όλη της συμπεριφορά ήταν μια ύβρη και ταυτόχρονα ένας ύμνος στην ανθρώπινη ματαιοδοξία. Και επειδή ακριβώς όλα σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο είναι δανεικά, αλλά όχι και αγύριστα, στο τέλος πλήρωσε βαρύτατο τίμημα.
Τιμωρήθηκε, φυλακίστηκε, διαπομπεύτηκε, ένιωσε τον απόλυτο εξευτελισμό και πήρε μια μικρή γεύση των συναισθημάτων που προκαλούσε η ίδια στους συνανθρώπους της, όταν ήταν στις δόξες της.
Κατάντησε ένα ανθρώπινο ράκος, που εκλιπαρούσε για οίκτο, για μια ανθρώπινη αξιοπρέπεια που είχε ξεχάσει όσο μεσουρανούσε στην κλεμμένη χλιδή της. Και αντί οίκτου, εισέπραττε την απόλυτη άρνηση της πολιτείας να της επιτρέψει να γυρίσει στο παιδί της, όταν για άλλους καταδικασμένους, ακόμη και για τρομοκρατία, ετοιμάζεται να ανοίξει την πόρτα της ελευθερίας για «λόγους υγείας».
Η Βίκυ Σταμάτη δεν αξίζει πια την οργή μας. Δεν ξέρω αν αξίζει πλέον και τη λύπη μας το ναυάγιο της.
Όμως, όλοι εσείς που ενδεχομένως την επικρίνετε ακόμη και τώρα για τον πρότερο βίο της, να θυμάστε, και καλό να είναι να το έχετε ως αρχή, ότι δεν κτυπάς ποτέ έναν άνθρωπο που είναι πεσμένος κάτω.
Όπως και να θυμάστε, όποια κι αν είναι η κατάληξη της, ότι υπάρχει στη μέση κι ένα ανήλικο παιδί που δεν χρωστάει τίποτα. Ακόμη κι αν, όπως έλεγαν οι παλιοί, αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα, αυτό το παιδί αξίζει την ειλικρινή συμπαράσταση μας.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΣ
