Έχω μείνει περίπου άφωνος. Φυλομετρώ τον αθηναϊκό Τύπο και τι διαβάζω; Ότι ο κ. Τσίπρας χρειάστηκε "15 μήνες για να κάνει αυτό που πρέπει" (Βήμα - Νότης Παρασκευόπουλος), ότι "θα μπορούσε να είχε πετύχει ΤΟ ΙΔΙΟ ή και καλύτερο Deal (!) από τον Ιανουάριο του 2015" (Παπαχελάς - Καθημερινή) ακόμα χειρότερα ότι "η αντιπολίτευση δεν χρειάζεται να βιάζεται να έρθει στην εξουσία γιατί τώρα η χώρα φεύγει από την ζώνη του ατυχήματος" (κύριο άρθρο Καθημερινής).
Αν δεν βρίσκομαι μπροστά σε περιστατικό μαζικής παράκρουσης τότε αυτή η συγχορδία σχολίων και άρθρων φαίνεται ότι έχει προτάξει τούτο: Η ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ υπογραφή προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση είναι μια θετική εξέλιξη γιατί οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων υποχωρούν, το Χρηματιστήριο ανακάμπτει, οι αγορές θα ανταποκριθούν.
Και μετά; Υπάρχει ξέρετε αυτό το βάναυσο ερώτημα που όλοι αυτοί πρέπει να μας απαντήσουν. Μετά την υπογραφή; Απαντούν ψελλίζοντας ότι μετά την υπογραφή θα πρέπει να υπάρξουν αυτές οι περίφημες "διορθωτικές κινήσεις", να ξεκινήσουν οι μεταρρυθμίσεις, η χώρα να επιστρέψει στην κανονικότητα, τέλος πάντων να αρχίσουν να... κυβερνούν! Ποιοι; Αυτοί που 30 μήνες στην αξιωματική αντιπολίτευση και 16 μήνες στην εξουσία δεν έχουν σχέδιο για τίποτε;
Εις εξ αυτών που επίσης επί 46 μήνες δεν έχει σχέδιο ονόματι Δραγασάκης (υπουργός) σε ευθυγράμμιση με τους αρθρογράφους - αναλυτές "εξηγεί" ότι μετά τα μέτρα που ψήφισε η Βουλή "ήρθε η στιγμή να γυρίσουμε σελίδα, να φύγουμε από τον καταστροφικό φαύλο κύκλο λιτότητα - ύφεση - ανεργία - υπερχρέωση και να μπορέσουμε να δούμε το μέλλον με ορατότητα από εδώ και μπροστά".
Πώς θα γίνει αυτό; Μόνο με μέτρα υπερφορολόγησης; Γιατί δεν το κάνουν και στη Βενεζουέλα να σωθούν; Ή μόνο υπογράφοντας; Αν αρχίζουμε όλοι να υπογράφουμε ότι χαρτί βρούμε μπροστά μας θα σώσουμε τις ζωές μας;
Δυστυχώς είμαστε στον 7ο χρόνο που... υπερφορολογούν και υπογράφουν και όλα γίνονται χειρότερα. Από τον Μάιο του 2010 μέχρι και σήμερα δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να υπογράφουν αξιολογήσεις και μνημονιακά μέτρα που πάντα είναι τα τελευταία και με τα οποία δήθεν γυρίζουμε σελίδα.
Καμία σελίδα δεν γυρίζουμε εν τέλει. Είμαστε πάντοτε στο πρώτο κεφάλαιο, πρώτη - πρώτη σελίδα και με τον τίτλο: "Τώρα ξεκινά η καταστροφή".
ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
