Η Ελλάδα οδεύει προς τις κάλπες, για τρίτη φορά μέσα στον ίδιο χρόνο. Σε κλίμα ακραίας πολιτικής πόλωσης. Πυροδοτείται κυρίως από τον εμφύλιο ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ – ευρώ και τον ΣΥΡΙΖΑ – δραχμή. Σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας και υπό καθεστώς capital controls. Με την κινεζική κρίση να προκαλεί σοκ και δέος στην παγκόσμια οικονομία. Με το μεταναστευτικό να έχει προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις.
Με το επιχείρημα ότι «οι εκλογές είναι η κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας», ο Αλ. Τσίπρας υπερασπίστηκε την απόφασή του να οδηγήσει τη χώρα σε νέες πρόωρες εκλογές. Ουδείς αντιλέγει. Οταν όμως αυτές γίνονται στην ώρα τους. Οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις και μάλιστα σε συνθήκες βαθιάς κρίσης, δεν επιλύουν τα προβλήματα. Αντίθετα, τα επιδεινώνουν.
Αφότου η κρίση χτύπησε την πόρτα μας (2007) η χώρα προσέφυγε στις κάλπες επτά φορές. Τέσσερις πρωθυπουργοί οδηγήθηκαν στο καλάθι των αχρήστων της Ιστορίας. Ισχυρίστηκε ακόμη, ο τέως πρωθυπουργός ότι έλαβε την απόφαση να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές το βράδυ της 12ης Ιουλίου. Οταν υπέγραψε τη συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Τη μόνη πραγματικά υπεύθυνη απόφαση της επτάμηνης κυβερνητικής του θητείας. Για να τον κρίνει ο λαός.
Ο ίδιος όμως και κορυφαία στελέχη του, μέχρι χθες, υποστήριζαν ότι ήταν η απώλεια της κυβερνητικής πλειοψηφίας, λόγω της διάσπασης του κόμματός τους, η αιτία που έκανε υποχρεωτική την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Επέρριπταν στους εσωκομματικούς τους αντιπάλους την ευθύνη για τη ν πτώση της πρώτης, μεταπολεμικά, κυβέρνησης της Αριστεράς.
Ανεύθυνες πολιτικές ηγεσίες και κομματικές παθογένειες έχουν καταδικάσει τους Ελληνες, επί πέντε χρόνια, στο μαρτύριο του Σισύφου. Αποτελούμε την ελληνική εξαίρεση. Η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, από τις άλλες τρεις (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος) που μπήκαν στον λαβύρινθο των μνημονίων, η οποία αδυνατεί να βρει την πόρτα της εξόδου. Γιατί τα κόμματα στη χώρα μας αντιμετωπίζουν την κρίση σαν ευκαιρία για ρεσάλτο στην εξουσία. Αντί να εξασφαλίσουν πολιτική σταθερότητα, συνεννόηση και συνεργασία, επιλέγουν την πολιτική αστάθεια σε κλίμα διχαστικό.
Τα κόμματα, με όλες τις εκδοχές τους, δεξιές και αριστερές, έχουν προσβληθεί από τον εκφυλιστικό ιό του λαϊκισμού. Εγκλωβισμένα στον κομματικό τους μικρόκοσμο αδυνατούν να αντιληφθούν τα προβλήματα και τις προκλήσεις σ’ ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο και παγκοσμιοποιημένο διεθνές περιβάλλον. Κατ’ επέκταση ανίκανα να το αντιμετωπίσουν.
Μετά την υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου από 222 βουλευτές απηύθυνα έκκληση στον Αλ. Τσίπρα και τον Ευ. Μεϊμαράκη να συγκροτήσουν τον Μεγάλο Συνασπισμό, ανάμεσα στον ευρωπαϊκό ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ. Το έργο ανόρθωσης της χώρας από το οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό κώμα δεν μπορεί να φέρει σε πέρας κανένα κόμμα και κανένας ηγέτης μόνος του. Θα είναι το αποτέλεσμα συνεργασίας όλων των δημοκρατικών δυνάμεων που συγκλίνουν στον κοινό στόχο: ένα εθνικό restart, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να συμμετέχει στην Ευρωζώνη, ούτε να απαλλαγεί από την απειλή ενός Grexit, αν δεν προχωρήσει σε σαρωτικές μεταρρυθμίσεις. Το διαχρονικό μεταρρυθμιστικό έλλειμμα είναι η κύρια αιτία της χρεοκοπίας. Οικονομικής και πολιτικής.
Ο Αλ. Τσίπρας, στην πρώτη προεκλογική του συνέντευξη παραδέχτηκε ότι «δεν θα βγει η χώρα από την κρίση αν δεν αλλάξει». Ο ίδιος είχε δηλώσει, τις πρώτες μέρες της πρωθυπουργίας του, ότι «σε έξι μήνες η Ελλάδα δεν θα αναγνωρίζεται», υπονοώντας κύμα μεταρρυθμίσεων. Η Ελλάδα έγινε πράγματι αγνώριστη από τις λανθασμένες επιλογές του σε πρόσωπα και πολιτικές. Σήμερα υπόσχεται πάλι «πατώντας στην πραγματικότητα, θα την αλλάξουμε».
Στα σαράντα χρόνια της Μεταπολίτευσης η Αριστερά έδωσε μάχες προς την αντίθετη κατεύθυνση. Να μην αλλάξει τίποτα. Πολέμησε κάθε μεταρρυθμιστική απόπειρα. Από το ασφαλιστικό ώς την αξιολόγηση του δημόσιου τομέα και της δημόσιας εκπαίδευσης. Στους επτά μήνες διακυβέρνησης η Αριστερά υπηρέτησε όλες τις παθογένειες της Μεταπολίτευσης: νεποτισμό, κομματοκρατία, αναξιοκρατία, ρουσφετολογία.
Το πολιτικό παιχνίδι είναι ανοιχτό. Η εναλλακτική λύση απέναντι σε έναν σαραντάρη ηγέτη, που τη νύχτα της 12ης Ιουλίου αποφάσισε να μεταμορφωθεί από «Μαδούρο» σε «Λούλα», δεν μπορεί να είναι ένας αντι-Τσίπρας φωτογενής και με ρητορική ικανότητα. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη, μέσα στις σημερινές συνθήκες, από την ειλικρινή αποδοχή της «ιδιοκτησίας» του τρίτου μνημονίου, που ο Αλ. Τσίπρας κιόλας απεμπολεί, και το άνοιγμα προς το μεταρρυθμιστικό κέντρο, που εγγυάται την πραγματοποίηση των μεταρρυθμίσεων.
Προσφέρεται μοναδική ευκαιρία στον ώριμο, έμπειρο και μετριοπαθή Μεϊμαράκη να συγκροτήσει το μεταρρυθμιστικό μέτωπο, επαναφέροντας τη Ν.Δ. στην κοίτη που είχε χαράξει ο ιδρυτής της: Αξιόπιστη μετατόπιση προς το κέντρο και πρόγραμμα ριζικών μεταρρυθμίσεων.
Είναι εθνική ανάγκη η κινητοποίηση, συσπείρωση και συμπόρευση όλων των δυνάμεων της ανανέωσης και της μεταρρύθμισης, της ρήξης με τις παθογένειες, τις νοσηρές νοοτροπίες και συμπεριφορές. Σήμερα οι δυνάμεις αυτές απέχουν, σιωπούν ή ασφυκτιούν στα υπάρχοντα κομματικά σχήματα. Αξιοποιώντας τη δυνατότητα που του προσφέρει η λίστα είναι στο χέρι του Ευ. Μεϊμαράκη να απευθύνει ειλικρινή πρόσκληση σε όλες τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις με αποδεδειγμένα φορτία αξιοπιστίας.
