Πέντε χώρες μπήκαν στα περίφημα μνημόνια ώστε να επιτύχουν τις εξ ίσου περίφημες "δημοσιονομικές προσαρμογές" που με εμμονή απαιτούν οι Γερμανοί για όλη την Ευρώπη. Τρεις χώρες (Ισπανία, Κύπρος, Ιρλανδία) πολύ γρήγορα αποκατέστησαν τους αριθμούς, είναι σήμερα στις ταχύτερα αναπτυσσόμενς χώρες της ΕΕ και έχουν κερδίσει το διεθνές επενδυτικό ενδιαφέρον. Παράλληλα έχουν ανακουφίσει τις αγορές τους και τους πολίτες τους.
Μιά χώρα (Πορτογαλία) ενώ ήταν στο γκρουπ των παραπάνω τριών, "κόλλησε" κυρίως επειδή η νέα κυβέρνηση της Κέντροαριστεράς ακύρωσε μέρος του μνημονίου που μέχρι το 2014 απέδιδε και τώρα βλέπει την ύφεση να επιστρέφει.
Η πέμπτη χώρα είναι η Ελλάδα. Εδώ άπαντες έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Ενώ εφαρμόστηκε το σκληρότερο μνημόνιο... τρεις φορές (και όχι μια όπως στους υπόλοιπους) όλα γίνονται χειρότερα. Φυγή κεφαλαίων, επιχειρήσεων και επιστημόνων, αφελληνισμός τραπεζών και εταιριών, αρνητικοί δείκτες παντού επτά χρόνια μετά. Τι έχει συμβεί; Τρεις οι βασικές αιτίες:
1. Το πολιτικό σύστημα δεν συνεργάστηκε όπως έγινε στις υπόλοιπες χώρες (και στην Κύπρο). Η εκάστοτε αντιπολίτευση (Παπανδρέου, Σαμαράς, Τσίπρας) προτιμούσε την σύγκρουση με έπαθλο την κατάκτηση της εξουσίας παρά την συννενόηση. Το τραγικό: Όταν καταλάμβαναν την εξουσία έκαναν ότι και οι προηγούμενοι!
2. Αντί το πολιτικό σύστημα να αναλάβει τις ευθύνες του και να αποκατασήσει - εξαφανίσει τις αιτίες που έφεραν τα μνημόνια, κατηγορούσαν τους δανειστές (και τα μνημόνια) ως μόνη αιτία των καταστροφών, που οι ίδιοι είχαν επιφέρει.
3. Η Ελλάδα δεν έχει ευρωπαίκή διοικητική ικανότητα. Εδώ δεν υπάρχει κράτος ούτε για τα αυτονόητα, ενώ οι πολιτικοί το έχουν μετατρέψει σε ΔΙΩΚΤΗ επιχειρήσεων και πολιτών, όχι σε ΥΠΗΡΕΤΗ τους.
Και οι τρεις παραπάνω αιτίες αν συμπληρωθούν με το ότι ποτέ οι πολιτικοί των μνημονίων δεν έιχαν το ελάχιστο σχέδιο για την χώρα, τότε όλα εξηγούνται έτσι δεν είναι; Όπως εξηγείται ότι πάντα βαδίζουμε προς τα χειρότερα.
Υπάρχει και ένα τελευταίο. Για πρώτη φορά έχουμε μια κυβέρνηση μειοψηφίας που επιχειρεί να κρατηθεί στην εξουσία "πάση θυσία" όχι διαπραγματευόμενη με το περιβάλλον (οικονομικούς παράγοντες, συνδικάτα, φορείς κ.λ.π.) αλλά επιτιθέμενη σε όλους.
Αυτή η πρακτική αποσαθρώνει την χώρα, αφοπλίζει πολίτες και οργανωμένους θεσμούς και οδηγεί σε μια πρωτοφανή παραλυσία αφού στην ελληνική κοινωνία μόνο ο ατομισμός έχει πια θέση.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
