O κ. Τσίπρας είναι πρόσωπο ετερόφωτο που σύρεται και φέρεται από αυτούς που βρίσκονται στο στενό του περιβάλλον. Ο Βαρουφάκης τον παρέσυρε στην καταστροφή των πρώτων έξι μηνών βαφτίζοντας την απραξία διαπραγμάτευση, ο Λαφαζάνης τον έφερε Ελλάδα ενώ ήταν έτοιμος να υπογράψει και μέσα στη νύχτα τον έβαλε να ανακοινώσει δημοψήφισμα και ο Παππάς τον έπεισε να κάνει εκλογές.
Δεν μπορεί ούτε ο ίδιος ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσουν - δεν θα μπορέσουν ποτέ - διότι δυόμισι χρόνια ως αξιωματική αντιπολίτευση και σχεδόν ενάμισι χρόνο ως κυβέρνηση δεν έχουν κανένα σχέδιο ούτε το βρίσκουν αναγκαίο να εκπονήσουν. Όλα στην τύχη και αυτοί να ψεύδονται για επιτυχίες και να καταγγέλλουν εχθρούς που δήθεν δεν τους επιτρέπουν να φέρουν τον Παράδεισο, αυτό τους αρκεί.
Είναι τόσο τραγική η αποτυχία τους ώστε αν από αν σήμερα το πρωί οι δανειστές διέγραφαν όλα μας τα χρέη αλλά μας εγκατέλειπαν, τέλος Ιουνίου δεν θα είχαν να πληρώσουν συντάξεις και μισθούς, οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα θα ξέμεναν από ρευστό και πελάτες, οι Τράπεζες θα έκλειναν με τα ρολά κατεβασμένα κ.ο.κ. Γιατί όλα αυτά; Μα γιατί η ελληνική οικονομία είναι ελλειμματική, δεν παράγει τίποτε οργανωμένα, έχει άδεια ταμεία και όλοι χρωστούν σε όλους.
Έρχεται όμως ο κ. Παύλος Παπαδόπουλος ο οποίος υπήρξε λογογράφος του κ. Τσίπρα (δηλαδή τον ξέρει καλά από κοντά) και γράφει ένα Οργουελικό άρθρο στο Vima.gr. Τι γράφει;
* Ότι ο Τσίπρας κινεί τα νήματα κι ας νομίζουν οι γύρω του ότι του επέβαλαν την δική τους άποψη, αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. "Είναι ο αμείλικτος σκηνοθέτης της πραγματικότητας" γράφει.
* Ότι στήνει μια κυβέρνηση όχι του ΣΥΡΙΖΑ αλλά εθνικοπατριωτικών δυνάμεων" από όλο το πολιτικό σύστημα που κάποια στιγμή θα στηρίξει και πάλι το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Δεν διστάζει δε να διώχνει ακόμα και τους πιο στενούς του συνεργάτες για να προωθεί την τακτική του.
* Ότι η κεντρική του επιδίωξη από την πρώτη στιγμή είναι να ισχυριστεί πως αγωνίστηκε για 1,5 χρόνο απέναντι στην αδιαλλαξία των ξένων και ότι την απόφαση για το κόστος της παραμονής στο ευρώ δεν μπορεί παρά να την λάβουν οι άνθρωποι που θα κληθούν να το καταβάλλουν. Ο τρίτος δρόμος λοιπόν θα μπορούσε να είναι μία ακόμα «Γιορτή Δημοκρατίας», ένα δημοψήφισμα για το νόμισμα στο οποίο ο Πρωθυπουργός θα εμφανιστεί ήπιος και θα πάρει θέση υπέρ ενός ελεγχόμενου και φιλικού Grexit.
* Ότι ο τελικός στόχος είναι μια χώρα ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ τύπου Τσάβες όπου θα ελέγχονται η Δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ, το επιχειρείν και ένα μεγάλο κράτος, το δικό τους κράτος θα διαμορφώνει την καθημερινότητα κυβερνώντας επί χρόνια αφού η αντιπολίτευση θα είναι κατακερματισμένη και θα εκπροσωπεί το παλιό.
Κατά τον αρθρογράφο όλα τα παραπάνω ο κ. Τσίπρας ήταν έτοιμος να τα πραγματοποιήσει αμέσως μετά το δημοψήφισμα του π. Ιουλίου αδιαφορώντας για την καταστροφή που θα ερχόταν, όμως εκείνο που τον απέτρεψε ήταν ένας συνεργάτης του που του παρουσίασε ψύχραιμα και νηφάλια τις ποινικές ευθύνες που θα είχε εάν κάτι πήγαινε στραβά, αν το «πείραμα» οδηγούσε στην ανατροπή του από την εξουσία και αν οδηγούνταν σε Ειδικό Δικαστήριο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Τότε προφανώς σκέφτηκε ότι δεν ήταν ακόμα έτοιμος, το άφησε λοιπόν για αργότερα, γιατί όχι τώρα;
Πόση αλήθεια κρύβει αυτή η ανάλυση; Δεν πιστεύω στον αυτόφωτο Τσίπρα, ούτε ότι έχει δυναμικές που μπορούν να υποτάξουν την πλειοψηφία των Ελλήνων. Πιστεύω κάτι πολύ πιο απλό: Στον ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν την αδιανόητη ανικανότητά τους και να κρατηθούν στις καρέκλες προτάσουν μια ανύπαρκτη αριστεροσύνη που μπορεί να φτάνει ακόμα και σε τέτοιες σκέψεις. Ωστόσο αν ήσαν ικανοί αντί να στήσουν ένα... καθεστώς δεν θα ήταν καλύτερο να κυβερνήσουν;
Μπορεί να φτάσουν ακόμα και στην είσοδο ενός Grexit, όχι γιατί είναι ικανοί και το μεθοδεύουν αλλά γιατί είναι ανίκανοι και προσαρμόζουν τους εαυτούς τους στα δεινά που φέρνουν.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
