"... Γιατί στη 10ετία 1990 μπορέσαμε να δεχτούμε σχεδόν ένα εκατομμύριο μετανάστες από την Αλβανία, την Πολωνία και άλλες χώρες χωρίς αφόρητους κραδασμούς, ενώ τώρα δυσκολευόμαστε να αντέξουμε 45.000 και τρέμουμε την προοπτική των 70.000 προσφύγων; Γιατί, μεταξύ άλλων, στη 10ετία 1990 η οικονομία έτρεχε με ρυθμούς 4% ετησίως, ενώ τώρα βιώνουμε ύφεση επί οκτώ συναπτά έτη – με όλα όσα αυτό συνεπάγεται, επιφέρει και προκαλεί στην κοινωνία.
Εχει χαθεί πάνω από το 25% του ΑΕΠ της χώρας, αλλά είναι λάθος να νομίσουμε ότι πιάσαμε πάτο, ότι το ΑΕΠ δεν γίνεται να μειωθεί περαιτέρω. Κι όμως γίνεται, γιατί η παραγωγική βάση της οικονομίας είναι ισχνή, ισχνότατη – σχεδόν το 90% του ΑΕΠ αντιπροσωπεύει κατανάλωση (ιδιωτική/ δημόσια), ενώ η παραγωγή γενικά και ειδικά η παραγωγή μέσων παραγωγής ασθμαίνουν είτε καταρρέουν. Αν δεν πάρουμε μέτρα οικοδόμησης ενός νέου, βιώσιμου, παραγωγικού οικονομικού μοντέλου, το ΑΕΠ θα βυθιστεί χαμηλότερα – κάποια μοντέλα του ΔΝΤ δείχνουν ότι υπάρχει περιθώριο να μειωθεί στα 165 από τα 180 δισ. ευρώ που είναι σήμερα.
Ο περιορισμός της μείωσης του ΑΕΠ στο 0,7% πέρσι, έγινε εφικτός λόγω εκτάκτων δράσεων one off – δηλαδή μη επαναλαμβανομένων δαπανών άμυνας και ΕΣΠΑ που έγιναν την τελευταία στιγμή. Η συγκράτηση της ανεργίας που εμφανίζεται στα επίσημα στοιχεία δεν οφείλεται σε νέες θέσεις εργασίας, όσο στην «εξαγωγή» ανέργων. Συγκρατείται ο αριθμός των ανέργων γιατί πολλοί άνεργοι επιλέγουν τον δρόμο της ξενιτιάς, φεύγουν από τις λίστες των ανέργων φεύγοντας από τη χώρα. Και η μεσαία τάξη (μεγάλο μέρος από αυτούς που έως τώρα στήριζαν το μέρος της κοινωνίας που είχε πιο βάναυσα πληγεί από την κρίση...) συνθλίβεται.
Κι όμως, η Ελλάδα δεν είναι φτωχή. Επειτα από 8 συναπτά έτη ύφεσης, παραμένει μία από τις πλουσιότερες χώρες, κατατάσσεται στην 38η θέση παγκοσμίως. Το πρόβλημα είναι η αποδιάρθρωση της παραγωγικής της βάσης και η ανεργία..."
(Από άρθρο του Κ. Καλλίτση στην Καθημερινή)
