«Ό, τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», είχε πει πριν από λίγα χρόνια για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου ο Γιώργος Βουλγαράκης και έπεσαν τότε όλοι να τον φάνε (με τον ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση να πρωτοστατεί στις επιθέσεις), και δικαίως. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε και τη θυμόμαστε όλοι.
Γιατί, λοιπόν, αυτό που ίσχυε τότε για τον Γιώργο Βουλγαράκη να μην ισχύει σήμερα και για έναν άλλο υπουργό, ονόματι κι αυτόν Γιώργο, τον Κατρούγκαλο;
Ακόμη κι αν δεχθεί κανείς στο σύνολό της την επιχειρηματολογία του, το γεγονός και μόνο ότι ως νομικός έπαιρνε προμήθεια 12% από απολυμένο του Δημοσίου για να πετύχει την επαναπρόσληψη του, έπρεπε να είναι απαγορευτικό για να αναλάβει το συγκεκριμένο υπουργείο που ανέλαβε, και τον ίδιο να εμφανίζεται σήμερα ως υπέρμαχος των επαναπροσλήψεων των απολυμένων στο Δημόσιο.
Ακριβώς γιατί πρόκειται για μείζον ηθικό ζήτημα το ότι ανέλαβε υπουργικά καθήκοντα που άπτονται της συγκεκριμένης «φάμπρικας», στην οποία είχε εμπλακεί με σκοπό το κέρδος.
Εάν ο Κατρούγκαλος είχε συναίσθηση του θεσμικού του ρόλου, αλλά και αίσθηση της ευθύνης του έναντι της κοινωνίας σε τούτες τις δραματικές ώρες για τον τόπο, θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί σε ελάχιστη ένδειξη ευθιξίας, ακόμη κι αν πίστευε ή πιστεύει ότι δεν έχει κάνει κάτι επιλήψιμο.
Άλλωστε, η γυναίκα του Καίσαρος δεν πρέπει να είναι τίμια αλλά και να φαίνεται τίμια, κι αυτό το ξεχνά όπως φαίνεται ο υπουργός, η οργίλη αντίδραση του οποίου δείχνει ότι την έχει… κάνει.
Είτε, όμως, την έχει… κάνει είτε όχι, το Μαξίμου θα έπρεπε να τον διώξει με τις… κλωτσιές, και να μην τον καλύπτει, ακριβώς για να στείλει στην κοινωνία ένα σαφές μήνυμα ήθους, ένα μήνυμα ότι πρώτη φορά Αριστερά τα πράγματα είναι αλλιώς.
Είναι ολέθριο το λάθος της κυβέρνησης που τον καλύπτει και δεν τον στέλνει στο σπίτι του, χωρίς δεύτερη συζήτηση, και αυτό το λάθος θα το βρει μπροστά της. Είτε με τον ίδιο τον Κατρούγκαλο είτε με άλλους Κατρούγκαλους. Και μάλιστα, πολύ σύντομα….
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΣ
