Η ντροπή της Ευρώπης
Το ανησυχητικό με την Τουρκία δεν έχει να κάνει με τους λεκτικούς της λεονταρισμούς. Όλα όσα κάνει σε Αιγαίο, ανατολική Μεσόγειο, Λιβυη κ.α. είναι χωρίς κανένα απολύτως πρακτικό αντίκρισμα, τίποτε δεν κερδίζει πέρα από το να προκαλεί για τα αυτιά των εγχώριων εθνικιστών.
Το πραγματικά ανησυχητικό είναι η πολλαπλή βίαιη χειραγώγηση του τούρκικου λαού. Ο Ερντογάν αποφάσισε κάποια στιγμή να συμμαχήσει με την ακροδεξιά για να διασωθεί δημοσκοπικά και να μπορεί να επανεκλεγεί.
Τότε ανακάλυψε ότι ο εθνικισμός "πουλάει" και ενώ ήταν πάντοτε ένας ηπίων τόνων ηγέτης πέρασε στην απέναντι όχθη. Και ακροδεξιός και σύμμαχος της ισλαμικής τρομοκρατίας.
Η θεαματική αλλαγή Ερντογάν δεν έγινε χωρίς θύματα. Χιλιάδες Τούρκοι φυλακίζονται, οι περιουσίες τους δημεύονται, εξορίζονται, απολύονται. Η Δικαιοσύνη που ενεργεί με εντολές του καταπατώντας το Σύνταγμα, τώρα διαλύει το τρίτο κόμμα της χώρας που έχει 11% ποσοστό και 58 βουλευτές.
Οι 58 βουλευτές έχουν 1.000 στημένες αγωγές και ο ένας μετά τον άλλον φυλακίζονται. Παράλληλα, η επιστροφή στο φανατικό Ισλάμ, έφερε και την αποχώρηση της Τουρκίας από την Διεθνή Συμφωνία κατά της βίας των γυναικών.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι καινούργια, τα ξέρουμε. Γίνονται όμως συνεχώς χειρότερα με τον λαό της Τουρκίας να είναι είτε υπό διωγμό είτε στον φανατισμό απέναντι σε αόρατους εχθρούς. Τι κάνει η Ευρώπη για αυτή την εξόχως απάνθρωπη κατάσταση; Τίποτα. Και αυτό είναι αξιοθρήνητο.
