Μαραντόνα, ο θεός των φτωχών
Είναι ο Μαραντόνα ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών; Ο άνθρωπος που έφυγε μόλις στα 60 του, με την Αργεντινή να κηρύττει τριήμερο εθνικό πένθος και χιλιάδες πολίτες να στέκονται σε ουρά για να τον αποχαιρετήσουν, είναι αλήθεια ότι ήταν κάτι περισσότερο από ποδοσφαιριστής.
Άθελα του εκπροσώπησε τους κοινωνικά ριγμένους αυτής της ζωής, δίνοντάς τους χαρές σε βάρος της ελίτ. Μόνος του, με μέτριους συμπαίκτες, έδωσε ένα παγκόσμιο κύπελλο σε μια Αργεντινή (1986) που την μάστιζε η κοινωνική και πολιτική κρίση.
Ήταν η Αργεντινή της φτώχειας, της ήττας από τους Άγγλους στα Φώκλαντ. Όταν όμως ο Μαραντόνα έφερε τον παγκόσμιο τίτλο όλοι οι κατατρεγμένοι είδαν τους εαυτούς τους στην υψηλότερη θέση του κόσμου.
Ο Μαραντόνα το επανέλαβε και στη Νάπολη. Πήγε στον φτωχό ιταλικό νότο και έχοντας πάλι μέτριους συμπαίκτες (πλην του Καρέκα) έδωσε τα δυο μοναδικά πρωταθλήματα που πήρε η ομάδα συν κύπελλο, Σούπερ κύπελλο και κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Οι ναπολιτάνοι μεθούσαν από τις νίκες σε βάρος ομάδων του ιταλικού βορρά όπως η Μίλαν και η Γιουβέντους και θεοποίησαν τον Μαραντόνα. Αυτός τα κατάφερνε.
Θα μπορούσε ο Πελέ να δώσει παγκόσμια πρωταθλήματα στη Βραζιλία αν δεν είχε μια πλειάδα σούπερ παικτών δίπλα του; Ο Μέσι γιατί δεν έχει καταφέρει κάτι αντίστοιχο με την Αργεντινή; Αν μόνο αυτό καθόριζε την αξία ενός παίκτη ο Μαραντόνα είναι πράγματι ο κορυφαίος.
Ο Μαραντόνα ξεπετάχτηκε από μια φτωχική γειτονιά όπου δεν υπήρχε ούτε νερό ούτε ρεύμα. Τον λάτρεψαν όλοι όσοι αισθάνθηκαν (και ήταν) αδικημένοι της ζωής. Ένας από αυτούς χτυπούσε το κατεστημένο έστω το ποδοσφαιρικό.Ο ίδιος όμως δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τον θρόνο που απλόχερα του πρόσφερε η κοινωνία.
Ωστόσο, όπως έγραψε ο Oυρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο «Ο Ντιέγο Μαραντόνα δεν λατρεύτηκε μόνο για τα μοναδικά ζογκλερικά του, αλλά επειδή ήταν ένας θεός βρώμικος, αμαρτωλός. Ο πιο ανθρώπινος από τους θεούς».
