Τζι, τζιτζι, τζιτζιτζι, τζιτζι, τζι
Δεν έχω καμια αμφιβολία ότι το σημερίνό μου άρθρο (τζιτζιτζι τζιτζι) θα το διαβάσουν πολύ περισσότεροι από τους συνήθεις αναγνώστες της στήλης λόγω του... τζιτζικίσματος φυσικά. Μόνο που δεν είναι δική μου η... πατέντα αλλά του Διογένη με το πυθάρι.
Ο Διογένης, ένας πάνσοφος άνθρωπος, κυνικός, που περιφρονούσε με απόλυτο τρόπο κάθε επίγειο αγαθό (γιατί η ανάγκη γι αυτό τον υποδούλωνε), εκφωνούσε καθημερινά σπουδαίους λόγους αλλά το ακροατήριό του μειωνόταν διαρκώς, φθάνοντας κάποια στιγμή τα 10-15 άτομα.
Ένα πρωί λοιπόν σηκώθηκε όρθιος και με βλοσυρό βλέμμα και πάθος άρχισε να εκφωνεί έναν.... καινούργιο λόγο: Τζιτζιτζι, τζιτζιτζί! Τζιτζίκιζε επί ώρα με αποτέλεσμα κόσμος να έρθει απέναντί του για να ακούσει τον Διογένη αντί να εκφωνεί έναν ακόμη καυστικό λόγο, να μιμείται τα τζιτζίκια.
Όταν το πλήθος έφτασε τις εκατοντάδες των περίεργων, ο Διογένης άρχισε να τους λοιδωρεί μιλώντας κανονικά πια: "Ιδού ποιοι είστε. Όταν σας λένε τα σπουδαία βαριέστε, δεν βρίσκετε κανένα ενδιαφέρον, πάτε στα ασήμαντα καθημερινά. Όταν όμως δεν σας λένε τίποτε, ακόμα και ένα τζιτζίκι μπορεί να αποσπάσει την προσοχή σας και να τεντώσετε τα αυτιά σας"!
(Αφιερωμένο στα τηλεπαράθυρα των ημερών με όσους πολιτικούς και δημοσιογράφους τζιτζικίζουν και φυσικά σε όσους τεντώνουν τα αυτιά τους για να τους ακούσουν)
