Το μεγαλύτερο έγκλημα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης είναι η εγκατάσταση της αναξιοκρατίας. Με την υφαρπαγή του κράτους και του εθνικού πλούτου από όποιο κόμμα κυβερνά κάθε φορά, ο παραγκωνισμός κάθε άξιου ανθρώπου που δεν είναι κομματικά υποταγμένος έχει πάρει ανυπόφορες και εξευτελιστικές διαστάσεις.
Ήταν και είναι τέτοια η κομματική επιρροή στην διαδρομή κάθε ανθρώπου που και μέσα στα ίδια τα κόμματα η εξέλιξη του είναι σε συνάρτηση με το σε ποια φατρία έχει ενταχθεί. Μέσα στα κόμματα συγκρούονται με σκληρότητα υποτιθέμενοι ομοϊδεάτες με τελικά λάφυρο βέβαια, δουλειές, θέσεις, βολέματα, χρήμα.
Όλα τα παραπάνω περιγράφονται άψογα και με την περίπτωση του Ζουράρις. Ο άνθρωπος αυτός, εντελώς απολίτιστος, απαίδευτος με μοναδικό "προσόν" την άτακτη αρλουμπολογία μέσω των αρχαίων ελληνικών, έφτασε να γίνει και υφυπουργός Παιδείας. Είναι το απόλυτο παράδειγμα ότι στην Ελλάδα σε περιμένουν και χρήμα και βολέματα αν ενταχθείς έγκαιρα στο όχημα της εξουσίας.
Στην περίπτωση του Ζουράρις, υπάρχει παντού το κενό. Ούτε έκανε τίποτε, μα και ούτε πρότεινε τίποτε για την Παιδεία, αυτός ο υποτίθεται διανοούμενος "καθηγητής". Ένας αργόσχολος των 7.000 ευρώ που είτε πήγαινε στο Υπουργείο είτε βόλταρε στης Αριστοτέλους ήταν ένα και το αυτό. ΑΠΡΑΓΟΣ.
Τι λέει ο Ζουράρις για όλα αυτά; Οι ευρωλιγούρηδες, (δηλαδή οι Ευρωπαίοι, που ο ίδιος έκανε καριέρα καταγγέλλοντας τους, πως όταν έτρωγαν βελανίδια, εμείς χτίζαμε Παρθενώνες), τώρα ελέγχουν την πατρίδα όπως κάποτε που μας έστειλαν στον εμφύλιο. Και αυτός είναι στο βουνό αγωνιζόμενος για την ανεξαρτησία. Εκπροσωπεί την ηττημένη Αριστερά. Με 7.000 ευρώ το μήνα φυσικά. Όχι όπως οι ανόητοι της τότε αριστεράς που έδιναν τους αγώνες πεινώντας.
Ο Ζουράρις είναι ένα κλασικό παράδειγμα του πως στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης ο τίποτα γίνεται κάτι, την ώρα που ο άξιος μεταναστεύει. Περνά σε κάθε νέο το μήνυμα ότι ο παρασιτισμός σε αυτή τη χώρα έχει και χρήμα και δόξα.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
